Szamańskie tango – Aneta Jadowska – recenzja

Trylogia Szamańska to – o ile można tak powiedzieć o książce – spin-off do heksalogii o Dorze Wilk autorstwa Anety Jadowskiej. Obie serie należą do gatunku urban fantasy i osadzone są w dobrze już znanym Thornverse. “Szamańskie tango” to drugi tom historii Witkacego, odkrywającego swoje szamańskie dziedzictwo, a niniejsza książka stanowi wznowienie wydane nakładem wydawnictwa SQN, ozdobione grafikami autorstwa Magdaleny Babińskiej.

W kontynuacji “Szamańskiego bluesa” na Witkacego czekają przede wszystkim trudy ojcostwa. Nie co dzień człowiek dowiaduje się, że ma dziecko, w dodatku nastoletnie i to jeszcze z talentem do widzenia duchów i uchylania bramy Zaświatów. Wiktoria zwana Kurczaczkiem to ambitna, bystra dziewczyna, która chłonie wiedzę i koniecznie chce jak najszybciej nadrobić stracone lata i dorównać rówieśnikom. Co, jak się okazuje, może się skończyć źle dla niej, jak i dla całego miasta. Dla Witkacego z kolei będą to zupełnie nowe wyzwania na wielu różnych poziomach.

Jak zawsze u Anety Jadowskiej natrafiamy na plejadę wyrazistych i ciekawych bohaterów. To zdecydowanie jedna z największych zalet jej książek. Moim zdaniem bez ciekawych i charakterystycznych postaci bardzo ciężko utkać wciągającą opowieść. Tutaj natomiast mamy wręcz widowiskową obsadę – przedstawione osobowości są bogate i wyraziste, charakterne i żywe, każdy z nich ma własną historię, dzięki czemu nie da się ich nazwać papierowymi. Witkacy jest melancholikiem o specyficznym poczuciu humoru, nierzadko czarnowidzem, który w wyniku ostatnich życiowych rewelacji stara się stać najlepszą wersją siebie. Jednocześnie robi wszystko, co może, by jak najwięcej dowiedzieć się o swoim dziedzictwie, choć nieustannie przekonuje się jak niewiele wie. Wszystko to robi dla swojej córki, będącej z kolei wulkanem energii, który – jak to wulkan – może zasiać niezłe zniszczenie. Mamy też tajemniczego Sępa pełniącego w najważniejszych chwilach funkcje drogowskazu, a przez resztę czasu wrzodu na tyłku.

Wzajemne relacje między bohaterami dostarczają przede wszystkim masę rozrywki, a ich uwagi i utarczki w sprawny sposób urozmaicają opowieść o dawkę humoru. Wprowadzają ciekawą dynamikę, z zacięciem popychającą fabułę do przodu. Otrzymujemy też wciągającą akcję, bogatą w wydarzenia. „Szamańskie tango” przynosi protagonistom wiele zmian, a przede wszystkim sporo wyzwań, które dla czytelnika oznaczają przede wszystkim, że nie da się przy tym nudzić. Bawiłam się świetnie i najchętniej łyknęłabym całą powieść na raz.

W drugim tomie serii dowiadujemy się więcej o szamańskich aspektach życia bohaterów, zaliczamy dość długi i bogaty w wydarzenia epizod w Zaświatach, odkrywający przed nami kolejne elementy uniwersum Thornverse. Nie da się ukryć, że jest to złożony i różnorodny świat, o wiele szerszy niż sama idea miast alternatywnych. Jednocześnie tworzy to dla postaci spore pole do popisu, a ich kreacje za każdym razem dokładają kolejne cegiełki do pełnego obrazu. Wszystko podane z odrobiną humoru pojawiającego się zarówno w dialogach, jak i narracji.

Cieszę się, że już niedługo do księgarni trafi finałowa i całkowicie premierowa część serii, „Szamański twist”. Nie mogę się doczekać, aż poznam ciąg dalszy tej opowieści. Polecam serdecznie lekturę trylogii szamańskiej zarówno fanom twórczości Anety Jadowskiej, jak i osobom nieobeznanych w jej książkach. Znajomość serii o Dorze Wilk nie jest konieczna, by odnaleźć się w historii o Witkacym, choć dla wielbicieli rudej wiedźmy dobrą wiadomością będzie to, ma ona tu swój mały występ.