Szamański blues - Aneta Jadowska - recenzja

Podoba się?

W ramach przenoszenia swojej twórczości do stajni wydawnictwa SQN Aneta Jadowska wypuściła właśnie, po zeszłorocznym wznowieniu heksalogii o Dorze Wilk, nową edycję kolejnej serii. „Szamański blues” otwiera trylogię o losach Witkaca, czyli naszego toruńskiego szamana, zgłębiającego tajemnice swojej niedawno odkrytej profesji.

Wszystko zaczyna się w momencie, gdy na progu mieszkania Piotra Duszyńskiego, zwanego Witkacym, staje duch przeszłości. Jego dawna ukochana z lat młodzieńczych przybywa i prosi go o pomoc w sprawie, o której on może mieć lepsze pojęcie. W szpitalu, gdzie pracuje Konstancja, doszło w ostatnim czasie do kilku śmierci wśród noworodków i tak się złożyło, że przy wszystkich była ona obecna. Teraz kobieta stara się dowiedzieć, co się dzieje, wyjaśnić sytuację oraz oczyścić samą siebie z podejrzeń. Ma też dodatkowe plany, od których życie Witkaca może wywrócić się do góry nogami.

Recenzowany tytuł to w zasadzie dwie mini powieści lub, patrząc inaczej, dwa długie opowiadania. Pierwszym jest „Szamański blues”, którego zarys fabularny przedstawiłam powyżej. Otwiera on Trylogię Szamańską i przybliża nam postać Witkaca. Drugim tekstem jest „Bossa nova dla szamana”, stanowiący bezpośrednią kontynuację wydarzeń, acz opleciony wokół innego wątku – tym razem spokój protagonistów naruszają dziwne, niematerialne istoty i nietypowe zachowania duchów.

Przedstawione wydarzenia wciągnęły mnie bez reszty. Nie wiem kiedy, a już dotarłam do końca „Szamańskiego bluesa”. Nie powiem, z pewnym niedowierzaniem zauważyłam, że to już koniec. Potem na szczęście była jeszcze „Bossa nova…” serwująca kolejną dawkę wrażeń związanych w większym stopniu z kolejnymi krokami w rozwoju Witkacego jako szamana. Książka dostarczyła mi naprawdę wiele rozrywki nie tylko dzięki przeplataniu narracji drobnymi żartami, lecz także zwyczajnie dzięki interesującej fabule. Ów humor obecny w twórczości Jadowskiej w ciekawy i przystępny sposób pozwala autorce wprowadzać w swoje powieści ciężkie, ponure klimaty, jak choćby przemoc domowa czy krwawe morderstwa. I tu nie jest inaczej.

W recenzowanej książce przede wszystkim ponownie spotykamy Witkaca, tym razem jednak mamy okazję w dogłębniejszy sposób go poznać. Bohater powoli dochodzi do siebie po odkryciu swojego dziedzictwa i dowiedzeniu się, że jednak nie jest wariatem, dzięki czemu i czytelnik może stopniowo poznawać tajemnice szamaństwa. Napotykamy też oczywiście nowych bohaterów, którzy mocno namieszają w życiu Piotra. Nie będę może zbyt wiele zdradzać, lecz dobór charakterów jest dość charakterystyczny dla Jadowskiej. Są wyraziści, ciekawi, z własną historią w tle i bogatą osobowością, kuszącą, by poznać ich bliżej.

Ważną informacją jest zapewne to, że seria może być czytana przez zupełnie nowych czytelników, którzy nie mieli do tej pory do czynienia z twórczością autorki. Aneta Jadowska dostarcza sporo wyjaśnień pozwalających odnaleźć się świeżakom, a dodatkowo pod wieloma względami przedstawione fakty są nowością dla każdego, dzięki czemu dla wszystkich to poniekąd czysta kartka. Z kolei osoby zaznajomione z cyklem o Dorze Wilk również nie będą rozczarowane, gdyż jest to ponowny wgląd w to uniwersum i szansa na ponowne spotkanie ze znanymi postaciami. W dodatku Jadowska jest w pewien sposób gwarancją jakości – jeśli podoba Ci się jedna jej książki, szanse, że przypadną Ci do gustu pozostałe, są wyjątkowo wysokie. Pisarka ma dość charakterystyczny styl i sposób prowadzenia akcji, który w wielu przypadkach sam w sobie robi robotę.

Serdecznie polecam lekturę „Szamańskiego bluesa”. Ja od razu zabieram się za lekturę kontynuacji, czyli „Szamańskiego tanga”. A już wkrótce, jeszcze w tym roku, zupełnie premierowe wydanie ostatniego tomu trylogii, który dopełni serię. Warto sięgnąć po te książki, nawet jeśli sama Dora nie przypadła Wam do gustu – trzeba pamiętać, że heksalogia była debiutem Anety Jadowskiej, a wyraźnie widać, że z każdą kolejną książką autorka doskonali swoje zdolności. Z dobrym, widowiskowym skutkiem.