Mroczny duet - Victoria Schwab - recenzja

Podoba się?

Pewnego uroczego dnia, gdy wróciłam z pracy, zastałam w domu paczkę. Nie spodziewałam się jej, jako że na nic w tym czasie nie czekałam. Jakież było moje zdziwienie, gdy oczom moim ukazała się kontynuacja „Okrutnej pieśni” Victorii Schwab, którą nie tak dawno recenzowałam. Wszystko przez to, że „Mroczny duet” planowany był na październik bieżącego roku – a z całą pewnością teraz mamy miesiące bardziej letnie niż jesienne. Po początkowej konsternacji zaczęłam poszukiwać informacji o wydaniu i – jak się okazało – Czwarta Strona zaskoczyła czytelników i przeniosła premierę na czerwiec. Biorąc pod uwagę ogólne tendencje wydawnicze, można by się spodziewać opóźnień, a nie takich prezentów. No ale właśnie, czy drugi tom serii „Świat Verity” był ostatecznie dobrą czy złą niespodzianką?

Na wstępie należałoby zaznaczyć, że cykl Victorii Schwab to dylogia – nie będzie już nic więcej, finito. Mnie akurat to się podoba – mamy tyle długich serii, że tak skondensowana historia jest po prostu odświeżająca. W dodatku książki te nie należą do zbyt obszernych, więc wytrwali lub szybcy czytacze uporają się z nią w jeden dzień. Tym bardziej, że rozdziały pochłania się naprawdę błyskawicznie.

„Okrutną pieśń” zapamiętałam jako przyjemną, interesującą powieść z gatunku young adult, którą autorka pokierowała w kierunku dość nietypowym jak na młodzieżówkę, odchodząc od romansu. Kontynuacja również podąża tym tropem, na daleki plan odkładając życie uczuciowe bohaterów, a skupiając się na faktycznych wydarzeniach i walce z istotami zrodzonymi z przemocy. Przede wszystkim opisuje konflikt w Mieście Prawdy oraz zmagania z nowym gatunkiem potwora – innym niż dotychczasowe i nieporównywanie niebezpieczniejszym dla ludzi, bo wzbudzającym w nich potrzebę mordowania.

Autorka postawiła przede wszystkim na fabułę, starając się uczynić ją wciągającą. Mnie osobiście książka, choć nie porwała, to jednak zaabsorbowała i zainteresowała. Nie trafi może na moją listę TOP, jednak spędziłam przy niej miłe chwile, szczególnie że August oraz Kate to postacie budzące sympatię, a co za tym idzie – miałam komu kibicować. Najgorsze, co może się przydarzyć książce, to nijaki, nudny główny bohater. Tutaj na szczęście pisarka poradziła sobie przyzwoicie.

Jest to kontynuacja, więc Victoria Schwab postarała się podkreślić rozwój postaci. Przede wszystkim Augusta, który po ostatnich zajściach wszedł w nową rolę i stał się zupełnie innym (nie)człowiekiem – ponurym, odrzucającym ludzkie emocje, które wcześniej tak go kusiły. Niestety nie poświęciła równie dużej uwagi pozostałym bohaterom. Podobnie ze światem czy fabułą. „Mroczny duet” nie należy do powieści dopieszczonych w każdym szczególe, drobiazgowo opracowanych w najmniejszych detalach. Autorka postawiła przede wszystkim na prostotę – opowiedziana historia jest zanadto skomplikowana, choć pisarka nie zdradza również wszystkich kart od razu. Przeszkadzało mi jednak, że niekiedy na tyle upraszczała wydarzenia, że nie zastanawiała się nad „realistycznością” pewnych elementów. Nie są to jednak rzeczy zupełnie wytrącające z rytmu czytelniczego, a powodujące raczej lekkie potknięcia. Jeśli ktoś na ogół nie zwraca uwagi na tego typu niedoróbki i nieścisłości, nie będzie mu to przeszkadzać. Czepialscy muszą się natomiast przygotować na to, że powieści te nie są zegarmistrzowską robotą.

Niemniej „Świat Verity” to ciekawa dylogia. Książki wybijają się na tle niejednej młodzieżówki, jako że posiadają konkretna fabułę, a przede wszystkim interesujący pomysł na przedstawione realia. Nieco zabrakło mi rozwinięcia tematu potworów, może zgłębienia ich genezy albo też zasugerowania większej niejednoznaczności ich zachowania. Obecnie bowiem są dość jednowymiarowi, jako że ich główną motywacją jest przemoc, chęć zrobienia jatki, strach przed silniejszym, a jednocześnie brak litości dla słabszych. Myślę, że autorka miała tu do dyspozycji sporo potencjału.

„Mroczny duet” ma jednak klimat. Mimo braków w kreacji bohaterów i niedosytu związanego ze światem przedstawionym, książka przypadła mi do gustu, szczególnie że nie jest przesłodzoną młodzieżówką, jakich wiele. Victoria Schwab daje radę.